یه زمانی همه(به انضمام خودم)میومدن می گفتن وظیفه و تکلیف ما و حتی مسولیت ورسالت ما در این دنیا اینه که بیایم و واسطه ای بشیم تا امر ظهور آقا نزدیک شه. یا می گفتن بیایم و با با شناختن راه، راهنمای بقیه باشیم تا جامعه خودمون و جامعه جهانی برای فرج آماده شه. این مشق ها و این تکلیف های دیکته شده تا حدی مطرح بود که گفته میشد اگه من وشما حرکت نکنیم دیگه هیچ کس حرکت نمی کنه و ظهور باز هم عقب میفته.
نظریه های این مدلی انرژی آور و شاید هم درست به نظر می رسید اما این نظریه هادیگه امروزکاربرد نداره...
یه زمانی ظهور پشت تکامل و بلوغ ما گیر کرده بود وامروز ما باید به دنبال ظهور بدویم،حقیقت اینست که تحقق امر فرج دیگردر گرو ایمان ویقین و بلوغ فکری ما نیست،بلکه او به خودی خود پیش میرود واین ما هستیم که باید خودمان را با تکامل و پیشرفت ظهور، تکامل وپیشرفت دهیم .درغیر این صورت ظهور رخ می دهد ولی ما هنوز در ایمان خود ضعیف هستیم و به وضوح حس میکنیم که برای این امر هنوز آماده نیستیم.
شاید اون ۳۱۳نفر کسایی باشن که بتونن نه تنها همراه پیشروی ظهور،پیشرفت کنن بلکه از اونم جلو بزنن.
شاید زمانی بیاد که ما آرزو کنیم ای کاش ظهور به تاخیر بیفته تا ما بتونیم خودمون رو آماده کنیم.
لحظه لحظه هایی که میگذرد بهانه ایست برای انتظار
ودلیلیست برای آماده شدن...
نظرات شما عزیزان:
واقعا خوب بود...
امام زمان خیلی تنهاست
توی وبلاگم
درد ، نوشت ...
